Voor sommige ouders van schoolgaande kinderen lijken vakanties en andere schoolvakanties minder dan vrolijk.
Bijvoorbeeld, de eerste keer dat Eric thuiskwam om zijn familie te zien tijdens de pauze van het semester van de universiteit, droeg het ooit netjes gesneden kind een beetje ruig haar en een oorbel in zijn linkeroor. In tegenstelling tot zijn vroegere zelf, at hij ook zijn ouders buitenshuis en thuis, leek zich niet bewust van het helpen rond het huis en transformeerde hij zijn eens zo nette slaapkamer in een replica van zijn slordige slaapzaal.
Zijn ouders hadden het gevoel dat ze met een totale vreemdeling samenleefden. Terwijl ze uitkeken naar zijn thuiskomst, begon hun nauwelijks onderdrukte woede over zijn gedrag de opbouw van een constructieve relatie in de weg te staan.
Uiteindelijk gingen ze samen zitten, praatten ze door elkaar en lostten het probleem op. Als ze meer realistische verwachtingen hadden gehad over hoe Eric zou zijn na enige tijd te hebben geleerd om zelfstandig te leven, zouden de problemen hen niet zo erg hebben gekwetst, of helemaal niet.
Dit soort gedrag is gewoon een uitdrukking van nieuw ontdekte onafhankelijkheid en individualiteit. Hoewel de jongeling onachtzaam, onverantwoordelijk, zelfs opstandig kan lijken, is dat niet de bedoeling. In het verleden waren ouders er om dagelijks verwachtingen vast te stellen en af te dwingen. Bij gebrek aan die structuur zullen de gewoonten van de jongere waarschijnlijk veranderen.
Gebaseerd op ervaringen van vele ouders van kinderen van universiteitsstudenten, beschrijven de volgende pagina's verschillende problemen die typerend zijn voor dit soort homecomings en geven suggesties voor het omgaan met hen.
Probleem: het kind verzet zich vaak tegen het bijwonen van familiefuncties en dergelijke.
Oplossing: Het fundamentele probleem hier, vanuit het gezichtspunt van je student, is: "Wie regelt mijn leven?"
Een machtsstrijd zal niets bereiken, dus je zou kunnen zeggen: "In de komende weken hebben we deze familie-evenementen gepland (bieden een lijst). Laat ons weten welke van je je wilt bezoeken en welke je liever hebt niet." Als er logistieke deadlines zijn, laat het haar weten. Deze uitdrukking van respect zal veel verder gaan dan alleen maar verwachten dat ze 'rondkomt' of zeuren dat ze bijwoont 'omdat je dat wilt'.
Het kan je vreemd in de oren klinken dat je kind een lange weg van school aflegt om gewoon thuis te blijven en niet bij familie te zijn, maar het kan een belangrijke manier zijn om haar onafhankelijkheid te uiten en de grenzen van haar voortdurende relatie met u.
Probleem: de jongere lijkt zich niet bewust van het feit dat hij of zij nog steeds lid is van een gezin. Het kind komt en gaat op alle uren, verknoeit kamers en kan zelfs verwachten dat het wordt verzorgd.
Oplossing: wees proactief. Probeer te anticiperen op de terugkeerproblemen en doe er iets aan voordat ze zich voordoen. Kort nadat de jongere thuiskomt, bel je een familieconferentie. Zet je zorgen en verwachtingen op tafel, nodig discussie uit en bereik een compromis. Vraag: "Wat is volgens u redelijk dat wij van u verwachten als u thuis bent?" Een kind van deze leeftijd heeft meer kans om samen te werken wanneer verantwoordelijkheden zelf worden gedefinieerd in plaats van opgelegd.
Sta er bijvoorbeeld niet op dat de slaapkamer van het kind netjes wordt gehouden en dat hij of zij altijd rommel opruimt die in de keuken is gemaakt. Probeer in plaats daarvan te beseffen dat uw collega waarschijnlijk beter meewerkt aan gemeenschappelijke ruimtes zoals de keuken als u het ermee eens bent dat de slaapkamer zijn of haar zaak is, niet de uwe.
