Inhoudsopgave:
Toen de kleine Eric op de wereld kwam, werd hij verwelkomd door twee angstige ouders die hem elke dag ophaalden als hij huilde.
Bedtijd werd al snel een circus, met Eric volhouden terwijl papa en mama het volhielden. Niemand had hen verteld dat de meeste baby's een tijdje huilen voordat ze in slaap vallen. Ze dachten dat ze iets verkeerd hadden gedaan, dus pakten ze hem op en probeerden het opnieuw.
Op een goede nacht viel Eric rond 22.00 uur in slaap, om enkele uren later weer op te staan. Dit ging de hele nacht door. 'S Ochtends zagen zijn ouders eruit als iets dat de kat was binnengesleept. Eric daarentegen was altijd klaar om te gaan. Na twee en een half jaar hiervan sliep hij voor het eerst de nacht door.
Toen Eric's kleine zusje Amy drie jaar na Eric werd geboren, besloten zijn ouders dat ze Eric's bedtijd niet wilden herhalen - of het gebrek daaraan.
Om acht uur 's avonds werd Amy verpleegd, boerde en naar bed gebracht. Ze huilde meestal vijf of tien minuten voordat ze in slaap viel. Als haar huilen intens werd of langer dan 10 minuten duurde zonder enig teken van winden, zou een van haar parenmts haar inchecken. Vaker wel dan niet, vonden ze niets mis, dus wreven ze haar terug alleen om haar te laten weten dat ze er nog waren en vertrokken. Het gelukkige resultaat: Amy sliep de nacht door toen ze nog maar twee maanden oud was.
Verkrijg de feiten
Wil je dat je baby slaapt zoals Amy, niet Eric? Hoewel er geen garantie is, zijn hier de feiten over enkele veel voorkomende mythes over het slapengaan:
MYTHE: Iedereen in het huis moet doodstil zijn terwijl een baby slaapt.
FEIT: Terwijl een baby slaapt, zou het leven in het gezin op zijn gebruikelijke volume moeten doorgaan. Binnenkort raakt de baby gewend aan je normale geluidsniveau en wordt alleen gestoord door scherpe toenames vanaf deze basislijn.
MYTHE: Je moet een baby met rust laten om het voor het slapengaan uit te roepen.
FEIT: Als een baby geruststelling nodig heeft, geef die dan. Hoe meer u beschikbaar bent tijdens het eerste jaar, hoe veiliger en onafhankelijker het kind zal zijn.
Aan de andere kant hoeft u niet onmiddellijk te reageren op elke oproep van een baby om aandacht. Elke keer als kinderen huilen, is ze net zo extreem als ze 'uitroepen'. Een middelmatige aanpak, zoals we met Amy hebben gedaan, is het meest verstandig.
MYTHE: Jonge kinderen moeten niet naar bed gaan voordat ze moe zijn.
FEIT: Het slapengaan van een kind is voor de ouders, niet voor het kind. Stel voor jezelf een duidelijke, vroege bedtijd in en houd je eraan. Probeer een baby niet uit te dragen door lang op te blijven nadat redelijke mensen naar bed zijn gegaan. Naarmate de avond vordert, wordt een baby meer geagiteerd en moeilijk in slaap te brengen.
MYTHE: Kinderen die bij hun ouders slapen, zijn veiliger, gelukkiger en zelfredzamer.
FEIT: Kinderen die in hun eigen bed slapen, leren dat ze individuen zijn met duidelijk gescheiden identiteiten. Als ze weten dat hun ouders samen slapen, leren kinderen zonder hen dat het huwelijk de belangrijkste relatie binnen het gezin is.
Ze leren ook dat scheiden van ouders niet erg is. De routine voor het slapengaan vormt een belangrijk precedent voor andere scheidingen, zoals een baby-oppas achterlaten en naar school gaan.
Er zijn echter momenten waarop uw kind bij u laten slapen onschadelijk is. Een ziek kind heeft bijvoorbeeld de extra zachte zorg van het bed van de ouders nodig. U kunt ook een uitzondering maken tijdens een familiecrisis, met name een crisis met ernstig verlies, trauma of transitie.
MYTHE: Oudere kinderen hebben minder problemen voor het slapengaan.
FEIT: problemen voor het slapengaan kunnen voorkomen bij kinderen van elke leeftijd. Maar je kunt het aantal keren dat ze opstaan beperken. Voor een oudere jongen van vier of vijf, die een miljoen excuses heeft om uit bed te komen, moet je opnieuw een duidelijke bedtijd en instoproutine vaststellen. Terwijl je zijn kamer verlaat na het instoppen, doe je een grote plastic armband over zijn deurknop. Dit geeft hem toestemming om één keer uit zijn kamer te komen. Wanneer hij dat doet, "betaalt" hij ervoor door u de armband te overhandigen.
De eerste keer dat hij zijn kamer uitkomt, haalt u de armband van de deurknop en legt u hem weer in bed. Plaats deze keer, wanneer u de kamer verlaat, de armband niet op de deurknop. Geen armband betekent dat hij niet uit bed kan komen. Als hij de regel overtreedt, verliest hij de volgende dag een belangrijk privilege (naar buiten gaan, televisie kijken).
Deze methode komt tegemoet aan de wens van het kind om bijna halverwege bij de grote mensen te blijven. Met consistentie zou het binnen een paar weken zijn vruchten moeten afwerpen.
